Naging smooth naman ang lahat saming dalawa ni Mich, wala naman kaming hindi napagkakasunduan at kung iisipan pa nga mas madami kaming pagkakatulad.
Hindi ko na namalayan ang pagdaan ng panahon. Bakasyon na sa eskwelahan sa susunod na linggo, ngayon ang araw ang final-exam namin sa apat na subject at apat uli bukas at sa mga susunod na araw ay magpapapirma nalang kami ng clearance sa lahat ng mga teacher namin. Hindi naman naging mahirap ang exam, dahil lahat naman yon ay napag-aralan namin ni Mich noong nagreview kami sa library noong pang isang linggo.
John!
lumingon ako at nakita ko si Mich na papalapit sa aking kinatatayuan. Isang linggo na ang lumipas sa panahon ng bakasyon. Noong huling araw ng klase, nagpaalam sakin si Mich na sa Maynila daw sya magbabaksyon at babalik nalamang uli sa pasukan. Kaya laking gulat ko ng paglingon ko ay nakita ko si Mich na nakatayo malapit sa sakayan ng tricycle.
Hi!, akala ko ba nasa Maynila ka? tanong ko sa kanya pagkalapit ko sa kinatatayuan nya.
Umuwi kasi si mommy kahapon and mag-stay daw sya for a week kaya ito sumama ako sa kanya. Isa pa wala naman akong gagawin sa manila samantalang dito kahit paano pwede tayong mamasyal kung libre ka. Mahaba nyang paliwanag. Ngumiti lang ako sa lahat ng sinabi nya na iyon.
John! ano ok lang ba? Tanong nya pa sakin.
Ang alin? balik tanong ko naman sa kanya.
Na mamasyal tayo?
Ah uo, naman syempre, ok na ok walang problema. mabilis kong sagot sa kanya.
Mag-iisang oras na akong naghihintay pero nakapagtataka wala pa rin si Mich.
Kanina pa dapat andito yong babaeng yon ha, ano na kayang nangyari dun? Tanong ko sa aking sarili sa sobrang pagkainip at pag-aalala na rin siguro. Tatlong araw na simula nang bumalik si Mich galing sa maynila at dapat ngayon ay magpupunta kami sa ilog sa kabilang baryo, ngunit ito nga at wala pa rin sya. Normally hindi naman yon nali-late pero ngayon nakakapagtaka lang bakit wala pa rin. Nag-antay pa ako ng isa pa uling oras bago nagpasyang umuwi, inisip ko nalang na baka may biglaang naging lakad kasama ang mommy nya.
Mabilis lumipas ang mga araw at natapos na ang bakasyon. Pasukan na uli sa susunod na linggo ngunit hanggang ngayon wala pa rin akong balita tungkol kay Mich. Simulan nang araw na hindi sya nagpakita hindi pa uli kami nagkita. Nagpunta ako sa bahay nila ng sumunod na araw pa nga pero sabi ng katulong nila wala daw si Mich doon at hindi daw sila sigurado kung kailan babalik. Kaya ngayon umaasa ako na sa pagbukas ng klase sa susunod na linggo magkikita na uli kami upang malaman ko kung bakit hindi sya nakarating. Hindi naman masama ang loob ko, nag-alala lang talaga ako ng sobra sa hindi nya pagdating kung anu-ano kasi ang pumasok sa aking malawak na isipan.
Sa unang araw ng klase sa taong ito excited akong pumasok, una dahil last year ko na ito sa high school at kung papalarin makakuha ng scholarship sa UP matutupad na ang pangarap kong makapag-aral sa maynila. Ikalawa magkikita na uli kami ni Mich at pangatlo tinaasan ni Tatay ang allowance ko sa taong ito.
Natapos ang unang araw ng klase, ngunit sa aking pagkadismaya wala pa rin si Mich at isa pang nakakapagtaka hindi rin tinatawag sa attendance ang pangalan nya. Anong ibig sabihin nun? hindi ba sya dito sa school namin papasok bilang 4th year high school? Sa maynila na ba uli sa mag-aaral? Hindi na ba uli kami magkikita? Hindi man lang ba uli kami magkakaroon ng pagkakataon na magkausap uli? Bakit ako tanong ng tanong? Bakit ako nag-aalala? Eh ano naman kung wala na si Mich, ganon naman talaga ang buhay may dumarating may umaalis? Pero bakit ganito ang pakiramdam ko? Bakit puro Bakit? May makakasagot ba?
Makalipas ang 1st grading at nasa kalagitnaan na ng 2nd grading period pero pakiramdam ko hindi pa rin ako ok. Walang Mich na dumating at hindi ko alam kung bakit nanlumo ako sa bagay na iyon. Madami ang nakapansin na madalang na daw akong makipag-usap at makihalubilo sa mga kaibigan ko. Maging ang nanay at tatay ko ay nag-aalala na din dahil matamlay at kapansin-pansin daw na wala ako lagi sa mood, minsa pa nga daw tulala ako. Pero anong magagawa ko hanggang ngayon alala pa rin ako para kay Mich at hindi ko pa rin masagot ang mga bakit na tanong ko kahit na nga matagal na panahon na ang lumipas.
Minsan isang araw byernes nagpunta ako sa munisipyo para daanan si tatay at sumabay pauwi sa kanya. Papasok na sana ako sa pinto ng office ng departamento nila ng narinig ko ang boses ni Mayor na nagsasalita. Tatalikod na sana ako upang hindi maka-istorbo at nagpasyang umuwi nalang ng mag-isa, ng marinig ko na binanggit ni major ang aking pangalan. Dahil siguro sa curiosity sa katawan ko bumalik ako ngunit hindi nagpakita nanatili lang ako sa pwesto ko kanina at matamang naghintay ng susunod na salita sa aking ama at kay mayor.
Alam ko na mahirap para sayo ang hinihiling ko Joaquin, sabi uli ni mayor. Pero isipin mo kapag pumayag ka sa plano ko baka makatulong ito ng malaki sa anak mong si John, isa pa alam natin pareho na mabuti ang ating intensyon. patuloy pa ni mayor.
Ngunit sir, sabi ni itay. Hindi ko po sigurado kung papayag ang aking anak, nasa kalagitnaan din po ng klase at mahirap na ipaunawa sa kanyang batang isip ang nais ninyong mangyari. patuloy ni tatay. Pasensya na po sir pero mahirap po talaga ang hinihiling ninyo. patapos pa na sabi ng aking ama. At kasunod noon narinig ko ang hakbang patungo sa aking kinatatayuan. Dali-dali akong tumakbo at nagtago sa may isa pang basilyo. Nakita kong lumabas ang aking ama sa loob ng office nila at dali-daling nagtungo sa lobby ng munisipyo upang lumabas at marahil ay umuwi na. Kasunod lumabas din si mayor ngunit taliwas sa direksyon ng aking ama ang kanyang tinatahak, patungo sya sa direksyon kung saan naroon ako. Oh no! ito pala ang daan patungo sa pribadong opisina ni mayor, dali-dali akong kumilos humanap ako ng matataguan. Ewan ko ba kung bakit ako natataranta hindi naman dapat dahil wala naman akong ginagawang masama ngunit nagtago pa rin ako sa isang silid na bukas ang pinto. Nakita kong dumaan si mayor sa aking harapan dahil nakasilip ako sa awang ng pinto at ng marinig ko ang pagsara ng pinto dali-dali akong lumabas at nagmamadaling umuwi.
John! ano ok lang ba? Tanong nya pa sakin.
Ang alin? balik tanong ko naman sa kanya.
Na mamasyal tayo?
Ah uo, naman syempre, ok na ok walang problema. mabilis kong sagot sa kanya.
Mag-iisang oras na akong naghihintay pero nakapagtataka wala pa rin si Mich.
Kanina pa dapat andito yong babaeng yon ha, ano na kayang nangyari dun? Tanong ko sa aking sarili sa sobrang pagkainip at pag-aalala na rin siguro. Tatlong araw na simula nang bumalik si Mich galing sa maynila at dapat ngayon ay magpupunta kami sa ilog sa kabilang baryo, ngunit ito nga at wala pa rin sya. Normally hindi naman yon nali-late pero ngayon nakakapagtaka lang bakit wala pa rin. Nag-antay pa ako ng isa pa uling oras bago nagpasyang umuwi, inisip ko nalang na baka may biglaang naging lakad kasama ang mommy nya.
Mabilis lumipas ang mga araw at natapos na ang bakasyon. Pasukan na uli sa susunod na linggo ngunit hanggang ngayon wala pa rin akong balita tungkol kay Mich. Simulan nang araw na hindi sya nagpakita hindi pa uli kami nagkita. Nagpunta ako sa bahay nila ng sumunod na araw pa nga pero sabi ng katulong nila wala daw si Mich doon at hindi daw sila sigurado kung kailan babalik. Kaya ngayon umaasa ako na sa pagbukas ng klase sa susunod na linggo magkikita na uli kami upang malaman ko kung bakit hindi sya nakarating. Hindi naman masama ang loob ko, nag-alala lang talaga ako ng sobra sa hindi nya pagdating kung anu-ano kasi ang pumasok sa aking malawak na isipan.
Sa unang araw ng klase sa taong ito excited akong pumasok, una dahil last year ko na ito sa high school at kung papalarin makakuha ng scholarship sa UP matutupad na ang pangarap kong makapag-aral sa maynila. Ikalawa magkikita na uli kami ni Mich at pangatlo tinaasan ni Tatay ang allowance ko sa taong ito.
Natapos ang unang araw ng klase, ngunit sa aking pagkadismaya wala pa rin si Mich at isa pang nakakapagtaka hindi rin tinatawag sa attendance ang pangalan nya. Anong ibig sabihin nun? hindi ba sya dito sa school namin papasok bilang 4th year high school? Sa maynila na ba uli sa mag-aaral? Hindi na ba uli kami magkikita? Hindi man lang ba uli kami magkakaroon ng pagkakataon na magkausap uli? Bakit ako tanong ng tanong? Bakit ako nag-aalala? Eh ano naman kung wala na si Mich, ganon naman talaga ang buhay may dumarating may umaalis? Pero bakit ganito ang pakiramdam ko? Bakit puro Bakit? May makakasagot ba?
Makalipas ang 1st grading at nasa kalagitnaan na ng 2nd grading period pero pakiramdam ko hindi pa rin ako ok. Walang Mich na dumating at hindi ko alam kung bakit nanlumo ako sa bagay na iyon. Madami ang nakapansin na madalang na daw akong makipag-usap at makihalubilo sa mga kaibigan ko. Maging ang nanay at tatay ko ay nag-aalala na din dahil matamlay at kapansin-pansin daw na wala ako lagi sa mood, minsa pa nga daw tulala ako. Pero anong magagawa ko hanggang ngayon alala pa rin ako para kay Mich at hindi ko pa rin masagot ang mga bakit na tanong ko kahit na nga matagal na panahon na ang lumipas.
Minsan isang araw byernes nagpunta ako sa munisipyo para daanan si tatay at sumabay pauwi sa kanya. Papasok na sana ako sa pinto ng office ng departamento nila ng narinig ko ang boses ni Mayor na nagsasalita. Tatalikod na sana ako upang hindi maka-istorbo at nagpasyang umuwi nalang ng mag-isa, ng marinig ko na binanggit ni major ang aking pangalan. Dahil siguro sa curiosity sa katawan ko bumalik ako ngunit hindi nagpakita nanatili lang ako sa pwesto ko kanina at matamang naghintay ng susunod na salita sa aking ama at kay mayor.
Alam ko na mahirap para sayo ang hinihiling ko Joaquin, sabi uli ni mayor. Pero isipin mo kapag pumayag ka sa plano ko baka makatulong ito ng malaki sa anak mong si John, isa pa alam natin pareho na mabuti ang ating intensyon. patuloy pa ni mayor.
Ngunit sir, sabi ni itay. Hindi ko po sigurado kung papayag ang aking anak, nasa kalagitnaan din po ng klase at mahirap na ipaunawa sa kanyang batang isip ang nais ninyong mangyari. patuloy ni tatay. Pasensya na po sir pero mahirap po talaga ang hinihiling ninyo. patapos pa na sabi ng aking ama. At kasunod noon narinig ko ang hakbang patungo sa aking kinatatayuan. Dali-dali akong tumakbo at nagtago sa may isa pang basilyo. Nakita kong lumabas ang aking ama sa loob ng office nila at dali-daling nagtungo sa lobby ng munisipyo upang lumabas at marahil ay umuwi na. Kasunod lumabas din si mayor ngunit taliwas sa direksyon ng aking ama ang kanyang tinatahak, patungo sya sa direksyon kung saan naroon ako. Oh no! ito pala ang daan patungo sa pribadong opisina ni mayor, dali-dali akong kumilos humanap ako ng matataguan. Ewan ko ba kung bakit ako natataranta hindi naman dapat dahil wala naman akong ginagawang masama ngunit nagtago pa rin ako sa isang silid na bukas ang pinto. Nakita kong dumaan si mayor sa aking harapan dahil nakasilip ako sa awang ng pinto at ng marinig ko ang pagsara ng pinto dali-dali akong lumabas at nagmamadaling umuwi.
No comments:
Post a Comment